حتما شنیده اید که گاهی بچه ها اقوام نزدیک خود را با اسم کوچک و با صرف نظر از لفظ دایی،عمو،خاله،عمه و... صدا میکنند. برخی کودکان در مورد پدر و مادرشان هم  چنین رفتاری دارند که البته در کودکان امروزی بیشتر به چشم می خورد و با کمی دقت میتوان این رفتار را در مثلا جوامع غربی به را حتی مشاهده کرد.رفتاری که از کودکی شروع می شود و ممکن است تا بزرگسالی ادامه پیدا کند.
 اما اهمیت این لفظ ها در چیست و چرا باید به پدر مادر ها در این مورد هشدار داد؟
وقتی ریشه های جامعه شناختی این رفتار بررسی شود متوجه خواهیم شد همین چند لفظ میتوانند چه تاثیر به سزایی در شکل گیری شخصت کودک داشته باشند.
جامعه شیعی جامعه ایست که در آن مقوله ای به نام  "اصالت رحم" مطرح است. بدین معنی که  خانواده و خویشاوندان جایگاه مهمی دارند و عضویت در یک خانواده و نسبت های حاصل از آن مقدس و ارزشمند است، نگاه این جامعه به افراد فرد گرایانه نبوده و نسبت های فرد در آن بی ارزش نیستند.

درک بیشتر از چنین جامعه ای را نقطه مقابل آن یعنی جامعه غیر دینی امکان پذیر خواهد کرد. جامعه ای که در آن "اصالت جنین" مطرح است.در این جامعه  اصالت صرفا با خود جنین است و اهمیتی ندارد که این فرد از کدام رحم متولد شده و چه مناسباتی دارد. در جامعه غیر دینی خیلی تفاوتی ندارد که خویشاوندان با چه لفظی صدا میشوند و اصلا نسبت این آدم ها با فرد چیست، به عنوان مثال در چنین جامعه مهم نیست که شما خانمی را که خواهر مادر شماست "خاله"صدا کنید و یا صرفا با نام کوچک بلکه صرف نظر از نسبت ، "خود فرد" مطرح می شود. اینجاست که به تدریج نقش و نسبت پدر و مادر هم کم رنگ شده و نهایتا از نهاد خانواده با تمام ظرفیت های آن افرادی میمانند که صرفا با یکدیگر زندگی می کنند.
در مقایسه دو جامه خواهیم یافت که حتی الفاظ در شکل گیری یک جامعه و نهایتا یک فرهنگ و عقیده چه نقش بسزایی خواهند داشت .
چه بسیار احادیثی که در ارتباط با صله رحم و گرامی داشت خانواده در معارف شیعه آمده است و چه بسیار آسیب هایی که از همین مقوله اصالت جنین گریبان گیر جوامع غیر دینی شده است.

بیایید به کودکان جامعه مان بیاموزیم که پدر، مادر،پدر بزرگ،مادر بزرگ،دایی ،عمه،عمو،خاله و... کلماتی بسیار ارزشمند هستند کلماتی که نمیتوان به سادگی از آنها گذشت!